Esti nun ye'l Cuentu de Navidá de Charles Dickens, sinón el Cuentu d'Añu Nuevu, resumíu, de Pindesierra.
El día 2 de xineru, xubiendo per una cera l'avenida, crucié con un fox terrier que llevaba abasnando un cachu de la correa d'amarre, preba evidente del so fuximientu. Miré alredor por si columbraba al propietariu; pero nun había nin rastru d'él. El perru diba escontra la muria de la M-30 y el so futuru se presentaba so les ruedes de dalgún vehículu. Nesi momentu, decidí cruciame tamién nel so fatal destín y, ensin dexar de cucar al animal, busqué dalgún reyu col que fora quien a lu prender. Una caxona de borrafes d'un comerciu d'artículos de segunda mano aportóme una petrina blanca de kárate. Llogré ensobia-y cola cincha y dempués visité a un veterinariu, empecipiando la gueta de los amos. Orbayara nel riscar y la repla de les sos pates amosaba que la fuga entamárase, siquier na viéspera, el día d'Añu Nuevu.
La llectura del chip desveló que'l can venía de Valencia. Na clínica veterinaria esclariáronme qu'en dicha ciudá'l día calteníase festivu y yera'l RIVIA'l que centralizaba les identificaciones, qu'en dicha comunidá nun yeren d’espardimientu públicu. Quedaron colos mios datos y esperé una novedá qu’enxamás empobinaren. Afité al perru na mio casa y, viendo que nun comía lo que-y ufiertaba, merqué una llata grande de croquetes que tamién refugó. Saquélu a pasiar un par de vegaes nes que l'animal non yá nun m'estrañaba sinón qu’acompangaba los mios pasos como si camináramos xuntos tola vida.
La mio mañana siguiente trescurrió procurando'l contautu telefónicu col mentáu organismu ensin algamalu. Entendíme col Conceyu de Valencia, el Colexu de Veterinarios y dos proteutores d'esa provincia, anque empecipiaron la so conversación en valencianu, y lo únicu que pudi sacar en claro ye que'l perru aportara, agora, d'Alicante. L'asuntu enredábase, aldericando eses entidaes que tampoco elles podíen brindar la identificación del referíu dueñu. Dempués parolé con otra sociedá protectora y col Abellugu, dambos de Madrid, narrándo-yos lo socedío. Afayadízamente, dos moces devolviéronme la llamada; amás, esclariáronme que llograren falar col RIVIA, sicasí ésti nun topaba’l dueñu l’animal. Amestaron que siguiríen intentando l’alcuentru y que me llamaríen de la que se produxera.
La tarde del día 3 saqué al perru fasta'l parque más averáu y ellí, enantes de les dieciocho hores, decidí aína que díbemos caleyar por si los propietarios decidieren enllargar la so estancia ante'l tresmanamientu del animal y colingaren dalgún cartelu pela contorna. Apenes percorriera un kilómetru, cucando árboles, valles y faroles, cuando restalló la casualidá. Esi mesmu día, a esa mesma hora, nesi mesmu momentu y nesi mesmu llugar —que nun yera'l de la so residencia—, dos críes apegaben la so súplica per aquellos requexos: “Fox terrier blancu con pintes, respuende al nome de Tintín, sumió de casa y les sos dueñes, unes neñes de 3 y 9 años tan alloriaes...”
El casual alcuentru finara col meyor regalu de reyes que seique les rapacines suañaren, la torna del so queríu Tintín.
