Xuanxo, Xuanxo tien l’Arroxu,
l’Arroxu del so apellíu,
arroxu al que nun da noxu,
nin resulta escaecíu.
Ye la cámara d’Asturies,
ye semeya y sentimientu,
acutando peles muries
y torgando’l pruyimientu.
Fai la foto al nuesu vezu,
onde s’amuesa’l raigañu;
pente xinesta y berezu,
ves a Xuanxo, añu tres añu.
La llingua afita daveres,
los valores, les costumes,
magar que naciera en Mieres,
–y gusta esguilar les cumes.
Ye creyencia nel folclor,
sofitu de tradiciones,
ye procuru, envís, remor,
atraición por nuesos sones.
Chilecu y boina por traxe,
nos reises o aguilanderos,
ye d’Asturies la so imaxe,
arrodiáu de compañeros.
Defende los animales,
–y tenta l’arqueoloxía,
esfruta en baillar tarrales
y cola chavalería.
Emponderaos los amigos,
presta tar a la so vera,
comiendo quesu o formigos,
bebiendo sidra con xera.
No hay comentarios:
Publicar un comentario