Exemplu

     Nun foi en Payares nin en Liébana; sinón n’otru llugar d’esti’l so infiernu ya'l vidéu ye de Zacharías Baumann. A caún, lu que–y correspuende. Lo que sí ye verdá ye qu’ellos son los mansos, los que tienen fame y sede de xusticia, los misericordiosos, los llimpios de corazón, arriendes de los que carecen persecución y tortura…

Esta Tierra ye l’infiernu

y l’humanu ye’l degorriu,

al inocente de cuernu

–y dispara hasta en solhorriu.

Yá nel mesmu paraísu,

l’humanu priende la viesca,

de sutrucu, ensin avisu,

ya arde too como la esca.

Igual quema que dispara,

fierve, que fiende’l cuchiellu

ya entá reza a un dios qu’ampara

mientres qu’él tira a degüellu.

Equí’l venáu busca ablugu,

de la ñeve y del humanu,

un xatu, que sufre’l xugu,

llambe al so infeliz hermanu.

Que la probe criatura,

que na corte s’halla presu,

ye’l so hermanu de tortura,

cachopu rellenu quexu.

De procuru un garapiñu,

el d’estos mansos herbívoros,

un exemplu de gran ciñu

palos crueles carnívoros.

Ellos sí dirán al cielu,

nel casu que’l cielu esista,

mansos estripaos sin duelu

a manes del humanista.